Βαγγελιώ Καρακατσάνη

Κάρολα Ράκετε, τ’ όνομα σας θα μείνει στην ιστορία γλώσσα σαν βγάλατε στους φασίστες του Σαλβίνι, δουλικό κι αυτός του κεφαλαίου. Το αίμα σου κυλάει στους σκοτεινούς καιρούς το ευγενές σου ήθος πρώτος ύμνησε ο συμπατριώτης σου Μπέρτολτ Μπρεχτ, σαν καρφώθηκε η κόκκινη σημαία στην καρδιά του κτήνους. Στα γραπτά του μεγαλύτερου δραματουργού του 20ου αιώνα μια θέση αρμόζει στη Μάνα των προσφύγων. Καθώς οι νεανικές πλάτες σου πέτρα έγιναν για να σηκώσεις ολάκερο το βάρος των κατατρεγμένων. Πέτρα και…

Read More Read More

Μια μικρή ιστορία θα σας διηγηθώ του μακελάρη Τρούμαν, μας μπάζει στο ψητό.   Πρόεδρος μεγάλος των τρομοκρατών τα βρήκε λίγο σκούρα στην πάλη των λαών.   Έριξε πυρηνικά το σαράνταπέντε  το ΔΣΕ κατέστρεψε σχεδόν στο πάρα πέντε.   Ναπάλμ από τη μία, βοήθεια απ’ την άλλη να υποτάξει ένα λαό αγύριστο κεφάλι.   Κι οι προύχοντες του έστησαν άγαλμα στην Αθήνα ραγιάδες είναι όλοι τους και την περνάνε φίνα.   Και στου λαού τις πλάτες στήνουν παιχνίδια νέα για…

Read More Read More

Άλλοτε το καραβάνι των ταξιδευτών σωτηρία ήταν για τον άνθρωπο. Παράλληλα όμως χαράζονταν και ο δρόμος του μεταξιού… Σήμερα και οι δύο δρόμοι σπέρνουν θάνατο κι έχουν οσμή σάπιας σάρκας. Τα όρνια ακόνιζαν από καιρό τα νύχια και το ράμφος τους. Μα υπάρχουν και τα καραβάνια των τρελών κι ονειροπόλων, που σμίγουν την ανατολή με τη δύση, το χθες με το Αύριο, το δικό μας, το κατάδικο μας! Κι εκεί που σήμερα κείτονται πτώματα που θρέφουν τη γη με το…

Read More Read More

Οι εργάτες περπατάνε σκυφτοί. Ευκαιρίες ζητούν να ανασάνουν στιγμιαία Κι ύστερα να ξαναφορέσουν το θλιμμένο προσωπείο της εκμετάλλευσης. Η ήττα βαραίνει τους ώμους τους. Η επιβίωση ένστικτα πρωτόγονα ξυπνά. Σαν ο χαμένος διδαχτεί την ιστορία, πως οι άρχοντες θα αλυσοδέσουν την οργή του; Όμως το έγκλημα που συντελείτε δεν είναι μοναχά ίδρος και αίμα. Η δύναμη στριμώχνεται σε χύτρες με βαλβίδα ασφαλείας. Δεν αρκεί φωτιά, πάνω για να πετάξει, το καπάκι. Ο φονιάς δεν ντρέπεται για το έγκλημα που διαπράττει….

Read More Read More

Κήπο θα φτιάξω μάτια μου, κήπο του παραδείσου, τ’ αρώματά του να ρουφάς, να βλέπεις τ’ άνθη, να σκορπάς, της ευωδίας τη χαρά, μέσα απ’ τη ζωή σου! Λάκκο θα φτιάξω της καρδιάς, βαθιά μέσα στο χώμα. Μπορεί να έφυγες μακριά, να μην εγνώρισες χαρά, μα σ’ αγαπώ ακόμα!!! Γαρδένιες και ροδόδεντρα και λίγο πρασινάδα θα συντροφεύουν της ζωής, ταξίδια μου ονειρικά, τον κύκλο που ολοκλήρωσες εις τη στερνή καντάδα! Του κόσμου όλα τ’ αρώματα, μέσα, θα εγκλωβίσω. Λίπασμα γίνε…

Read More Read More

Σαν μάνα που μοιρολογά στον κόσμο το παιδί της, σαν ρόδο που μαραίνεται από την ανομβρία, είναι η ζωή πολλές φορές, μα ξέρω την αιτία!!!   Στη μοναξιά τσι αγάπης σου άναψα ένα καντήλι Να φέγγει στα σκοτάδια μας τα αστεροστολισμένα. Ποια μάνα ήχασε παιδί χωρίς να βρέξει χείλι? Ποια αγάπη πέταξε μακριά και τα ‘χει όλα χαμένα?   Σαν σπουργιτάκι άνοιξες για λίγο τα φτερά σου Σαν μέλισσα ερούφηξες λίγο απ το θυμάρι κι ύστερα εμίσεψεc, μα ξέρω: Θα…

Read More Read More

Δεν πρόλαβες να ονειρευτείς, δεν πρόλαβες, μα πάλεψες για το μεγάλο, το σπουδαίο: να ‘χει ο καθένας μια φωλιά να ζεσταθεί και μια πατρίδα Λεύτερη! …Ατύχημα μοιραίο!                  Άχεντ Ταμίμι τ΄ όνομά σου ταξιδεύει, σπάει τα σύνορα, δεσμά και αλυσίδες σε κάθε νέου την καρδιά μπαίνει, φωλεύει, γεννάει όνειρα, κυοφορεί Ελπίδες!!!!   Η οικογένεια σου όλη στον αγώνα Τον Τίμιο, τον Υψηλό… Τον προμαχώνα της λευτεριάς και της ανδρειοσύνης Που να ακουμπήσει για δικαιοσύνη;    Άχεντ Ταμίμι τ’ όνομά σου…

Read More Read More

Και φέτος την Πρωτοχρονιά, πολύ το θέλω μεν… αλλά, δεν θα στολίσω δέντρο. Στολίδι η Αγάπη μας, καμάρι και γινάτι μας, μα ο χωρισμός στο κέντρο!   Και φέτος η Πρωτοχρονιά, είναι μουντή και σκοτεινιά μαργώνει την ψυχή μας, Καράβι φτιάχνω και κουπί, τραβάω από το πρωί, να πιάσει η ευχή μας!   Και φέτος την Πρωτοχρονιά παγώνει, βαρυχειμωνιά, σκεπάζει τις ζωές μας. Δωσ’ μου Αγάπη μην πονώ, απάθεια και μοναξιά να διώξω απ’ το χθες μας!   Εφέτος την…

Read More Read More

Πάει καιρός που σ’ άφησα στο χθες, μα η πληγή είναι ανοιχτή, δεν λέει να κλείσει Σαν κουρασμένος ναυαγός… μετράω σκιές, αλλά τις χάνω, όταν έρχεται η δύση.   Λόγια πικρά, μού καίνε την ψυχή, αρμενιστής δίχως κουπιά και δίχως ρότα. Σκύψε και δες τα λάφυρα ξανά, να μ’ αγαπήσεις  πάλι όπως και πρώτα.   Μελαγχολία των καιρών με γυροφέρνει, ένα χασάπικο που άφησα στη μέση Κράτα φωνάξω, μα κανείς δεν ξαποσταίνει στης τελευταίας κρίσης μου το φέσι.   Μην…

Read More Read More