Άλλοτε το καραβάνι των ταξιδευτών
σωτηρία ήταν για τον άνθρωπο.
Παράλληλα όμως χαράζονταν και ο δρόμος του μεταξιού…

Σήμερα και οι δύο δρόμοι
σπέρνουν θάνατο κι έχουν οσμή σάπιας σάρκας.
Τα όρνια ακόνιζαν από καιρό
τα νύχια και το ράμφος τους.

Μα υπάρχουν και τα καραβάνια των τρελών κι ονειροπόλων,
που σμίγουν την ανατολή με τη δύση,
το χθες με το Αύριο,
το δικό μας, το κατάδικο μας!

Κι εκεί που σήμερα κείτονται πτώματα
που θρέφουν τη γη με το αίμα της τάξης μας,
Αύριο θα φυτρώσουν αγριολούλουδα
που αντέχουν στην ανομβρία
και στις καταιγίδες τις τροπικές.

Γι’ αυτό το Αύριο
Κάνουμε αλυσίδα ανθρώπινη
και αγκαλιάζουμε κάθε κατατρεγμένο
κάθε θύμα της βαρβαρότητας
κι ας είναι η διάγνωση μας
Τρελοί μέχρι θανάτου.

Εκείνοι που μας διαγνώνουν σήμερα
Αύριο ίσως να ‘ναι μαζί μας
ίσως κι απέναντι
και θα χουν τρελαθεί απ’ την ιδέα

ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει
και θα ζήσει σαν άνθρωπος!!!
Και θα ταξιδεύει στον κόσμο
Λεύτερος δίχως μέτρα προστασίας.