Αδέρφια είμαστε μα οι ζωές μας χώρια
δεν τη ποθήσαμε ποτέ τη λευτεριά
και κρεμασμένοι απ’ του τοίχου τα ρολόγια
ψάχνουμε να βρούμε αλλού παρηγοριά.

Κυλάει στο αίμα μας το ίδιο μοιρολόι
αυτό που κάνανε παλιά μες στα χωριά
κάθε που χάνονταν απ’ το παζλ ένα κομμάτι
πριν ξεψυχήσει η παλιά δρακογενειά.

Τώρα φωνάζω μες στα ρυάκια της ζωής μας
μ’ απόκριση δεν παίρνω πουθενά, SOS
δεν πουλιέται στα παζάρια η ψυχή μας
θα ξανανθίσουμε και θάν’ πρωτομαγιά.

Βαρύ το ζάλο μας, βαριά κληρονομιά μας,
μα αν σηκώσουμε στα αστέρια τα σπαθιά
θα ακουστεί από μακρυά η αναπνιά μας,
και θα γεννήσουμε υπέροχα παιδιά.