Ανάγκη και χρέος, να γενείς ο μοιραίος, στο παιχνίδι της λάμψης χορεύεις. Δεν μιλάς, δεν λαλάς, με κοιτάς δυνατά, και σηκώνεσαι κι έντρομος φεύγεις! Στο ξανά, στο μετά, στου ρυθμού τα παλιά μας ταξίδια. Σκύβεις μόνος, θρηνείς, και γελάς τρανταχτά, πάλι όλα μείνανε ίδια! Δεν ζητάς, δε μιλάς, τις ανάγκες σου πνίγεις στο πάθος. ζωντανεύεις, πετάς, δε ζητάς γιατρειά, σε μια σχέση που ήτανε λάθος! Κι όσο πας μακριά, τόσο πίσω κοιτάς, ο καφές σου, σε λίγο, τελειώνει… Δώσε μου…
Άσπρο πανί με φώτα από πίσω και η αυλαία ανοίγει και ξυπνά. Νύχτα που θέλησα βαθιά να σ’ αγαπήσω μα ο χρόνος φεύγει, πίσω δεν γυρνά. Ο Καραγκιόζης βγαίνει στη σκηνή, όλο χαμόγελο- ρωγμή στην αδικία, σκορπά μια ιδέα πανανθρώπινη: Ρε, λες να ζήσουμε τ’ όνειρο στην πορεία; Μια φασολάδα και δυο τρεις ελιές, να ξεγελάσουμε την πείνα μας λιγάκι μα οι ανάγκες ολοένα αυξάνονται… Δεν φτάνει στη ζωή μας το μεράκι! Τρία στόματα προσμένουν να χορτάσουν, αλλά μοιράζονται τα…
Είναι κάποιες φορές που χιλιάδες σιωπές αφημένες στου χρόνου τ’ αδράχτι, σου μιλούν δυνατά, σε κοιτούν σαν παιδιά, που το νιώθεις, πως έκαναν κάτι. Είναι κάποιες φορές που χιλιάδες ματιές ξεπηδούν στης ζωής την οθόνη, σε κοιτάνε βαθιά, σου μιλάνε σοφά, σαν γερόντοι που μείνανε μόνοι. Είναι κάποιες φορές που χιλιάδες σκιές περπατάνε μαζί σου στη ζούγκλα, σ’ ακουμπάνε απαλά, και συ βλέπεις μακριά: δεν φοβάσαι! Θα έρθουνε τούμπα! *** Κι ο Ιούδας κρυώνει Ανάγκη και χρέος, να γενείς ο…