Ανάγκη και χρέος,
να γενείς ο μοιραίος,
στο παιχνίδι της λάμψης χορεύεις.
Δεν μιλάς, δεν λαλάς,
με κοιτάς δυνατά,
και σηκώνεσαι κι έντρομος φεύγεις!

Στο ξανά, στο μετά,
στου ρυθμού τα παλιά μας ταξίδια.
Σκύβεις μόνος, θρηνείς,
και γελάς τρανταχτά,
πάλι όλα μείνανε ίδια!

Δεν ζητάς, δε μιλάς,
τις ανάγκες σου πνίγεις στο πάθος.
ζωντανεύεις, πετάς,
δε ζητάς γιατρειά,
σε μια σχέση που ήτανε λάθος!

Κι όσο πας μακριά,
τόσο πίσω κοιτάς,
ο καφές σου, σε λίγο, τελειώνει…
Δώσε μου ζεστασιά κι ο Ιούδας γλεντά,
μα στο κρύο κι εκείνος κρυώνει!