Η Σωτηρία μας
Γλυκό ψωμί ζυμώνουμε
στης θάλασσας την αγκαλιά
κι ύστερα μοιραζόμαστε
τ’ αγώνα τα φιλιά.
Πικρή ζωή, μουντή χαρά
αίμα στο μνήμα στάζει.
Το χρέος μας το κάναμε:
Ποια μάνα αναστενάζει;
Γλυκιά ζωή σε φάγαμε
στο χώμα, σε πλατείες
σαν το κεράκι λιώσαμε
σόλες σ’ αφετηρίες.
Πικρή ζωή στα σύρματα
σε δρόμους κι ανηφόρες,
της εξορίας νιώσαμε
τις φευγαλέες μπόρες.
Λιαστό ψωμί- μικρή ζωή
του Ιουλίου τάμα,
γλυκιά μας Σωτηρία μας
του ουρανού το κλάμα.
Πικρό ψωμί, γλυκιά ζωή
Θαρρώ πως μοιάζεις ψέμα,
η ιδέα γίνεται οδηγός
και η καρδιά το δέμα.