Μια μικρή ιστορία θα σας διηγηθώ του μακελάρη Τρούμαν, μας μπάζει στο ψητό. Πρόεδρος μεγάλος των τρομοκρατών τα βρήκε λίγο σκούρα στην πάλη των λαών. Έριξε πυρηνικά το σαράνταπέντε το ΔΣΕ κατέστρεψε σχεδόν στο πάρα πέντε. Ναπάλμ από τη μία, βοήθεια απ’ την άλλη να υποτάξει ένα λαό αγύριστο κεφάλι. Κι οι προύχοντες του έστησαν άγαλμα στην Αθήνα ραγιάδες είναι όλοι τους και την περνάνε φίνα. Και στου λαού τις πλάτες στήνουν παιχνίδια νέα για…
Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου πάνω στη γη, ίσως και σε κάποιον άλλο πλανήτη. Βρίσκονταν ένα μεταλλικό κλουβί, θα λέγαμε εγκαταλελειμμένο κι έρημο στη μέση του πουθενά. Όχι! Το κλουβί δεν ήταν από μονοκόμματο σίδερο αλλά αποτελούνταν από πολλά πολλά λεπτές και μακριές βέργες που ενώνονταν με μαεστρία. Μέσα στο μεταλλικό κλουβί ήταν επιμελώς τοποθετημένες δύο πλαστικές στέκες όπου φαντάζεται κάποιος εύκολα πως εκεί ίσως να καθόταν τα πουλάκια που φιλοξενούσε. Ακόμη είχε δύο πλαστικές θέσεις για τροφή και…
Άλλοτε το καραβάνι των ταξιδευτών σωτηρία ήταν για τον άνθρωπο. Παράλληλα όμως χαράζονταν και ο δρόμος του μεταξιού… Σήμερα και οι δύο δρόμοι σπέρνουν θάνατο κι έχουν οσμή σάπιας σάρκας. Τα όρνια ακόνιζαν από καιρό τα νύχια και το ράμφος τους. Μα υπάρχουν και τα καραβάνια των τρελών κι ονειροπόλων, που σμίγουν την ανατολή με τη δύση, το χθες με το Αύριο, το δικό μας, το κατάδικο μας! Κι εκεί που σήμερα κείτονται πτώματα που θρέφουν τη γη με το…
Οι εργάτες περπατάνε σκυφτοί. Ευκαιρίες ζητούν να ανασάνουν στιγμιαία Κι ύστερα να ξαναφορέσουν το θλιμμένο προσωπείο της εκμετάλλευσης. Η ήττα βαραίνει τους ώμους τους. Η επιβίωση ένστικτα πρωτόγονα ξυπνά. Σαν ο χαμένος διδαχτεί την ιστορία, πως οι άρχοντες θα αλυσοδέσουν την οργή του; Όμως το έγκλημα που συντελείτε δεν είναι μοναχά ίδρος και αίμα. Η δύναμη στριμώχνεται σε χύτρες με βαλβίδα ασφαλείας. Δεν αρκεί φωτιά, πάνω για να πετάξει, το καπάκι. Ο φονιάς δεν ντρέπεται για το έγκλημα που διαπράττει….
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ροδιά φυτεμένη στην άκρια ενός λαχανόκηπου. Και η ροδιά κάθε άνοιξη άνθιζε και έβγαζε τα κόκκινα άνθη της, κι έπειτα τα άνθη γίνονταν μικροί μικροί καρποί, που μεγάλωναν ολοένα, ώσπου έφτανε το καλοκαίρι και γίνονταν ρόδια. Στην αρχή πράσινα, καταπράσινα κι όσο μεγάλωναν άλλαζαν σιγά σιγά χρώμα και κιτρίνιζαν, ώσπου, κιτρiνοκκοκίνιζαν κι έδειχναν ότι είχαν ωριμάσει και ήταν πια έτοιμα για να τα κόψει ο κηπουρός. Όμως ο κηπουρός ήταν τεμπέλης! Κι αντί…
Οι καιροί είναι χαλεποί και η κοινωνία μας εγκυμονούσα. Το αν θα γεννηθεί το αυγό του φιδιού ή ο νέος άνθρωπος, κρίνεται τώρα! Ποτέ άλλοτε δεν είχε η ανθρωπότητα τόσο πολύ πλούτο συγκεντρωμένο σε τόσο λίγους, με τόσα εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από πολέμους, πείνα, λιμούς, αρρώστιες φυσικές καταστροφές. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσα πολλά μέσα για την προστασία του περιβάλλοντος, τόση «πνευματική καλλιέργεια» και ο πλανήτης να εκπέμπει τόσο μεγάλο SOS! Ποτέ άλλοτε δεν «προσφέρονταν» τόσο μεγάλη και ευρεία γκάμα…