Ίσως μια μέρα μας γράψει η ιστορία για τους σκοτεινούς δρόμους που διαβήκαμε εμείς και οι προηγούμενοι…..

Πήραμε τη σκυτάλη με τη δάδα αναμμένη και την μεταφέραμε από γενιά σε γενιά.

Δεν ξέρω!

Αν την σβήσει ο ανεμοστρόβιλος θα τη φυλάξω στα στήθη μου.

Κι αν τα στήθη μου δεν είναι αρκετά, θα την κρατώ στην καρδιά μου, να φωτίζει το νου, για να βλέπουν τα μάτια στα σκοτάδια του καιρού.

 

Μη φοβάστε σύντροφοι Χαλυβουργοί, συνάδελφοι στην Ανακλύκλωση…

Θα τον διαβούμε μαζί τούτο το δρόμο…

Ξέρω, είναι γεμάτος ανηφοριές και απόκρημνα γκρεμνά,

Άγρια βράχια στις ακρογιαλιές και απρόβλεπτες φουρτούνες μανιασμένες.

 

Κι αν αύριο γυρίσει ο καιρός και σηκωθεί ο ήλιος, απ’ τα χέρια και τον ιδρώτα μας, με το αίμα και την ψυχή μας,

Ίσως, λέω ίσως,

Τότε να μην είμαστε εδώ,

Μα θα ‘μαστε μια ακτίνα,

Ένα ίχνος ακτίνας στον ήλιο που θα ανατείλει κόκκινος κατακόκκινος!

Με ένα πορτοκαλί βαθύ στης θάλασσας την οριζοντιογραμμή και κίτρινο χρυσαφί να χτενίζει τις ακτίνες του που δειλά δειλά θα μας καλύπτουν ….

 

Δεν είμαι μεθυσμένη σύντροφοι,

Με πότισαν δηλητήριο με το κρασί που ήπια, το φαί που έφαγα, σχημάτισα ρυτίδες με τις κρέμες που αλείφτηκα, ήπια φαρμάκι απ’ τα φάρμακά τους…

Προσπάθησαν να με εκπορνεύσουν μα δεν τα κατάφεραν!

Με φωτογράφισαν γυμνή, ολόγυμνη και γέμισαν το δρόμο μου με πειρασμούς, έτσι που να θαρρώ πως είμαι κατακτητής στο κόκκινο νησί, το δικό μας βράχο….

 

Δεν φοβάμαι σύντροφοι, κανείς μας δεν πρέπει να φοβηθεί το σκότος.

Το βλέμμα μου πλανάτε στη σκοτεινή θάλασσα και κάπου, μακριά βλέπεις ένα φως….

Ίσως να είναι φανός, ίσως φάρος, ίσως ένα άλλο βαπόρι που ακολουθά την ακριβώς αντίθετη πορεία απ’ τη δική μου, τη δική μας μοιρασμένη στα δυο, μισή από ‘δω, μισή από ‘κει, και των λυσσασμένων σκυλιών τους που ‘ναι πολλαπλάσια μπόλικα απ’ τα μικρά κι αθώα κουτάβια μας.

 

Ίσως εκείνο ‘κει το φως να χαθεί πάλι μες στο σκοτάδι.

Ίσως να έρθει πιο κοντά μας, ίσως να δώσει τη θέση του στον αυριανό ήλιο… Ίσως.

Το βέβαιο είναι πως κρατάμε σταθερή πορεία, μπρος ολοταχώς, ΠΑΜΕ ολοταχώς να καταργήσουμε την εκμετάλλευση, να χτίσουμε τη δική μας εξουσία.

Εδώ, εκεί στην άλλη άκρη του κόσμου…

 

Ναι σύντροφοι!

Θα χορέψουμε μαζί το χορό των πολεμιστών για να μην παγώσουμε στο χιόνι.

Μ’ ένα κόκκινο άλικο γαρίφαλο στην κάνη του όπλου μας, μπροστά, πίσω, όπου προστάζει το καθήκον.

Δεν έχει σημασία. Καμία σημασία.

 

Σημασία έχει πως χορεύω μαζί σας,

Κι είναι ετούτος ο χορός ομορφότερος κι απ’ την ίδια την ομορφιά!

Ιούνης 2012. Οι εργαζόμενοι στην ανακύκλωση βγήκαν νικητές μετά από 118 μέρες σκληρού ταξικού αγώνα!