Σαν μάνα που μοιρολογά στον κόσμο το παιδί της,

σαν ρόδο που μαραίνεται από την ανομβρία,

είναι η ζωή πολλές φορές,

μα ξέρω την αιτία!!!

Στη μοναξιά τσι αγάπης σου άναψα ένα καντήλι

Να φέγγει στα σκοτάδια μας τα αστεροστολισμένα.

Ποια μάνα ήχασε παιδί χωρίς να βρέξει χείλι?

Ποια αγάπη πέταξε μακριά και τα ‘χει όλα χαμένα?

Σαν σπουργιτάκι άνοιξες για λίγο τα φτερά σου

Σαν μέλισσα ερούφηξες λίγο απ το θυμάρι

κι ύστερα εμίσεψεc,

μα ξέρω: Θα ‘ρθεις πάλι!

Στη μοναξιά τσι αγάπης σου, φώτισα το σκοτάδι

να δεις το φως να αναστηθείς βλαστέ μου πονεμένε

Ξέρω θα ρθεις στο όνειρο να μου ζητήσεις χάρη…

Άλλοι καημοί από αυτόν, δεν θέλω να με καίνε!!!

Σαν Αλτεμπαράν θα κυνηγώ μία ζωή την πούλια,

μα δεν θα φτάνω και συχνά θα χάνω την πυξίδα,

Άλλη ομορφιά από τα ‘σαι,

στη γη πάνω δεν είδα!!!

Στη μοναξιά τσι αγάπης σου πλέκω χρυσό μαντήλι,

να το κρατάς να μ’ οδηγείς όρθια να βαδίζω,

ξέρω θα γιάνει η πληγή!

Δεν έπαψα να ελπίζω!!!!