Οι διεκδικήσεις της εργατικής τάξης «σκοντάφτουν» στο νομοθετικό οπλοστάσιο κυβερνήσεων – εργοδοσίας, όπως αυτό διαμορφώθηκε βήμα βήμα από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, που η κυβέρνηση της ΝΔ πιάνει το νήμα από κει που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να περάσει την παραπέρα «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας.

Αλήθεια, τι σημαίνει «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου για τους εργαζόμενους ανά κλάδο;

Οι εποχικοί εργαζόμενοι στον επισιτισμό – τουρισμό εργάζονται εντατικά ατέλειωτες ώρες, χωρίς εβδομαδιαία ανάπαυση, χωρίς άλλα εργασιακά δικαιώματα. Στις επιχειρήσεις που λειτουργούν όλο το χρόνο η διευθέτηση εφαρμόζεται μέσω ΣΣΕ εδώ και 30 χρόνια ενώ μετά το 2018 καταργήθηκε ουσιαστικά και το 5ήμερο αφού ο εργοδότης μπορεί να απασχολήσει τους εργαζόμενους έως και 7 μέρες τη βδομάδα και να διαλέξει ανάμεσα σε 16 διαφορετικές μορφές εργασίας.

Με ξεχειλωμένα, «σπαστά», διακεκομμένα ωράρια, που βάζουν τους εργαζόμενους να βρίσκονται στον δρόμο από το πρωί μέχρι το βράδυ εργάζονται και οι εμποροϋπάλληλοι. Επιπλέον με την κατάργηση της κυριακάτικη αργίας, η εργοδοσία επικαλείται τους νόμους όπως τον 4177/2013 της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και 4472/2017 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ώστε να απασχολεί τους εργαζόμενους σχεδόν όλες τις Κυριακές του χρόνου.

Ένα επιχείρημα της κυβέρνησης είναι ότι το νομοσχέδιο προβλέπει την «σύμφωνη γνώμη» του εργαζόμενου, πρακτικά όμως ο εργαζόμενος θα κάνει αυτό που θέλει ο εργοδότης. Για παράδειγμα στους οικοδόμους που έχουμε μια ταξική Ομοσπονδία, κάθε συζήτηση για αυξήσεις στους μισθούς σκοντάφτει στον νόμο του 2012 (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ), που βάσει αυτού ο κατώτατος μισθός ορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση ανάλογα με το πόσο «αντέχει η οικονομία». Νόμος που εφαρμόστηκε και από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το πήγε παραπέρα με το να μπλοκάρεται κάθε διαδικασία κήρυξης μιας κλαδικής ΣΣΕ ως υποχρεωτικής.

Αυτές είναι οι συνέπειες των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών» σε τρεις μεγάλους κλάδους που επικαλείται η κυβέρνηση -ομολογώντας ότι υλοποιούνται για να δυναμώσει η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων-, σημειώνοντας πως αυτές ανάμεσα στα άλλα οδηγούν: 

• Το 9,4% των Ευρωπαίων εργαζομένων, 20,5 εκατομμύρια άτομα, να αντιμετωπίζει το 2018 κίνδυνο φτώχειας
• Το 5,8% του πληθυσμού της ΕΕ των 27 αντιμετώπιζε σοβαρή υλική στέρηση,
• Ένας στους έξι εργαζόμενους στην ΕΕ να λαμβάνει μισθό χαμηλότερο από τα δύο τρίτα του μέσου εθνικού μισθού,
• 95 εκατομμύρια άνθρωποι (21,7%) να πλήττονται ή να απειλούνται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
• Μόνο σε τρία κράτη – μέλη ο κατώτατος μισθός υπερβαίνει σταθερά το καθορισμένο ελάχιστο όριο κινδύνου φτώχειας (60% του μέσου ακαθάριστου μισθού) ενώ σε άλλα κράτη – μέλη δεν αποτελεί εγγύηση κατά της φτώχειας.
• Σε τουλάχιστον 14 κράτη – μέλη της ΕΕ, 50% των εργαζομένων εργάζονται χωρίς Συλλογική Σύμβαση.
• Οι τυπικές συμβάσεις αορίστου χρόνου πλήρους απασχόλησης αντιπροσωπεύουν μόνο το 59% της συνολικής απασχόλησης στην ΕΕ.
• Στο 40% των ευρωπαϊκών χωρών δεν επιτρέπεται στους εργαζόμενους να συμμετέχουν σε συνδικάτα, το 68% των χωρών παραβιάζουν το δικαίωμα στην απεργία και το 50% παραβιάζουν το δικαίωμα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Αυτές οι «βέλτιστες πρακτικές» στην Υγεία έχουν οδηγήσει στο θάνατο πάνω από 3.3 εκ. ανθρώπους στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο σε συνθήκες πανδημίας.

Πραγματική απάντηση απέναντι στις “ανατροπές του αιώνα” που ετοιμάζει η κυβέρνηση μπορεί να δώσει μόνο η συλλογική, οργανωμένη πάλη των εργαζομένων ενάντια στην στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ και της κυβέρνησης, διεκδικώντας σύγχρονους όρους δουλειάς, αμοιβής και ζωής όπως αντιστοιχούν στον 21ο αιώνα.