Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος θα συνοδευτεί απ’ τις υποκριτικές δηλώσεις ανησυχίας για την καταστροφή των δασών και των οικοσυστημάτων, τη ρύπανση του νερού και του αέρα, τις ελλείψεις μέτρων πολιτικής προστασίας, τη συζήτηση για τις διαστάσεις της κλιματικής αλλαγής.

Δεν θα αναφερθεί όμως κανείς στον πραγματικό ένοχο για την καταστροφή που δεν είναι άλλος από τον καπιταλισμό. Ο πλανήτης κινδυνεύει από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που σημαίνει άναρχη παραγωγή με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Αυτός υπονομεύει την ισόρροπη σχέση που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στην ανθρώπινη, βιομηχανική δραστηριότητα και στη φύση.

Η υποκρισία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν εμφανίζουν ως σύγχρονο σωτήρα τον ένοχο, δήθεν για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Η κατεύθυνση των “πράσινων επενδύσεων” σε ολόκληρο τον κόσμο, το Green New Deal, η “Πράσινη Κοινωνική Συμφωνία” που προωθούν φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις στην ΕΕ, όχι απλά δεν αντιμετωπίζουν τα περιβαλλοντολογικά  προβλήματα, αλλά στην πραγματικότητα τα επιδεινώνουν.

H πολιτική της ΕΕ έχει ως στόχο τη διαμόρφωση όρων ικανοποιητικής κερδοφορίας για νέες επενδύσεις στον τομέα της “πράσινης Ενέργειας” και σε άλλους κλάδους της οικονομίας. Πίσω από τη συζήτηση για τη δήθεν προστασία του περιβάλλοντος κρύβεται η σύγκρουση τεράστιων καπιταλιστικών συμφερόντων. Η αλήθεια είναι πως οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις άλλοτε καταστρέφουν το περιβάλλον για να προχωρήσουν τα διάφορα επενδυτικά σχέδια και άλλοτε το επικαλούνται, όταν θέλουν να μας πείσουν να πληρώνουμε την Ενέργεια 5 και 10 φορές ακριβότερα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως με πρόσχημα και τον δήθεν “περιορισμό της σπατάλης”, η Οδηγία-Πλαίσιο της ΕΕ του 2000 για το νερό -και οι μετέπειτα Οδηγίες που την εξειδικεύουν- εμπορευματοποιεί περαιτέρω το νερό, αυξάνει το κόστος του για τον λαό και προωθεί καπιταλιστικές επενδύσεις στον κλάδο. Αυτή την πολιτική ακολουθεί σήμερα η ΝΔ, όπως και όλες οι αστικές κυβερνήσεις παρά τις όποιες φραστικές αντεγκλήσεις ή και διαφορετικούς τρόπους εμπορευματοποίησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ενιαία τιμολόγηση των υδάτων που αποφάσισε ήδη απ’ το 2017 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η εφαρμογή της οποίας οδήγησε σε υπέρογκες αυξήσεις στις χρεώσεις νερού για τους λαϊκούς καταναλωτές.

Η πανδημία και η εκδήλωση της διεθνούς κρίσης στην καπιταλιστική οικονομία αποκάλυψε επίσης το πραγματικό πρόσωπο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ο νέος παράδεισος της «πράσινης ανάπτυξης» που υπόσχονται, όμως, περιλαμβάνει την καταστροφή δασικών εκτάσεων και περιοχών Natura για την κατασκευή γιγαντιαίων αιολικών πάρκων, με αρνητικές συνέπειες στον υδροφόρο ορίζοντα και στην αντιπλημμυρική προστασία των πόλεων. Την ανάδειξη του εισαγόμενου φυσικού αερίου (υδρογονανθράκων) σε στρατηγικό καύσιμο για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, που οδηγεί στην αύξηση της ενεργειακής εξάρτησης και τη σπατάλη ενέργειας. Τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τη φθηνή εργατική δύναμη, τα νέα βάρη στα λαϊκά νοικοκυριά για την αγορά «πράσινων» αυτοκινήτων και συσκευών, την εκτίναξη των απολύσεων σε μια σειρά κλάδων και την αύξηση της ανεργίας. Περιλαμβάνει τους «πράσινους» έμμεσους φόρους, το πανάκριβο πράσινο ρεύμα και τη γενικότερη αφαίμαξη του λαού, για να στηρίξει το κράτος τις νέες «πράσινες» επενδύσεις των ομίλων.

Την ίδια ώρα που διοχετεύουν πακτωλούς χρηματοδοτήσεων στις επενδύσεις της “πράσινης” οικονομίας, συνεχίζουν την υποχρηµατοδότηση και την υποστελέχωση των αναγκαίων υποδομών και των μηχανισμών πολιτικής προστασίας, την έλλειψη ουσιαστικού σχεδιασμού και συντονισμού που οδήγησαν στις τραγωδίες στο Μάτι, στη Μάνδρα και αλλού.

Η στήριξη στα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ αναδεικνύει µε ξεκάθαρο τρόπο το πραγματικό αντιδραστικό πρόσωπο που κρύβεται πίσω απ’ τον «πράσινο μανδύα» και των ελληνικών κυβερνήσεων και αστικών κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ).

Οι σύγχρονοι αγώνες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην «πράσινη οικονομία» των καπιταλιστικών κερδών και της ΕΕ, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πρέπει να σημαδέψουν τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, το κράτος και την εξουσία του, που αποτελεί την αιτία όξυνσης των περιβαλλοντικών προβλημάτων, χειροτέρευσης της ίδιας της ζωής. Και σε αυτόν τον δρόμο «χωράει» κάθε ευαίσθητος στην προστασία του περιβάλλοντος άνθρωπος, κάθε νέος και νέα.