Να εκμεταλλευτεί την αγανάκτηση των εργαζομένων επιδιώκει για μια ακόμα φορά ο ΣΥΡΙΖΑ, με το βλέμμα στραμμένο στην κυβερνητική εναλλαγή και την επάνοδό του στην κυβερνητική εξουσία. Με το σύνθημα «επιστροφή στους δρόμους» προσπαθεί να καπηλευτεί τους λαϊκούς αγώνες που διεξάγονταν ακόμη και εν μέσω εγκλεισμού, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε το περίφημο «θα λογαριαστούμε μετά». Τώρα θυμήθηκε ξανά τους δρόμους για να αποπροσανατολίσει το λαό και να κάνει σημαία κινήματος τις επιδιώξεις των επιχειρηματικών ομίλων αφού για όλα φταίει η «νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση.

Πως αλλιώς να εξηγήσουμε τις αντικυβερνητικές κραυγές αλλά και τα καλέσματα …σε μάχη προς τους εργαζόμενους απ’ το κόμμα που κυβερνώντας τορπίλισε ένα προς ένα τα δικαιώματα των οποίων εμφανίζεται σήμερα υπέρμαχο. Πουθενά όμως στις δημόσιες τοποθετήσεις των οργανώσεών του και των βουλευτών του δεν θα βρεις έστω μια κριτική για τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ οι οποίες προωθούν την ευελιξία, τα 10ώρα και 12ώρα, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας…

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βεβαρημένο παρελθόν αλλά και παρόν, για τα οποία αναζητεί «άφεση αμαρτιών» από τους εργαζόμενους, ξεγελώντας τους ξανά. Γιατί αν υποθέσουμε ότι έχει «αγνές προθέσεις», τότε ας μας εξηγήσει συγκεκριμένα:

– Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί με τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», γιατί δεν κατάργησε τους νομούς των ΝΔ ΠΑΣΟΚ, που επέτρεπαν και τα 10ωρα και τις απλήρωτες υπερωρίες, με μόνο αστερίσκο την ύπαρξη Συλλογικής Σύμβασης και τη συμφωνία εργοδοσίας – σωματείων; Ποιος δεν τον άφησε;

– Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση ψήφισε τον νόμο 4498/2017 όπου καθιερώνεται «ως βάση για την οργάνωση του χρόνου εργασίας μέχρι δώδεκα (12) ώρες συνεχής εργασία με παρουσία στον χώρο εργασίας» γιατους νοσοκομειακούς γιατρούς;

– Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει ότι «καταργείται η κυριακάτικη αργία για χιλιάδες εργαζόμενους», τότε γιατί ως κυβέρνηση επέβαλε δουλειά για 32 Κυριακές τον χρόνο, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα υπέρ των συμφερόντων των μεγαλεμπόρων;

– Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει πως η κυβέρνηση «καθιστά ουσιαστικά αδύνατο το δικαίωμα στην απεργία», τότε γιατί ο ίδιος νομοθέτησε περισσότερα εμπόδια για την προκήρυξη απεργίας;

Τα ερωτήματα είναι ρητορικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια.

Τον δρόμο για το εργοδοτικό ξεσάλωμα, το μεθόδευσαν, το συντήρησαν και το επέκτειναν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ, φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.

Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο:

-δεν θα ήταν δυνατό να υπερτερούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας σε σχέση με την πλήρη απασχόληση.

– δεν θα κατρακυλούσε ο μέσος μισθός διαρκώς από το 2010 μέχρι σήμερα.

– δεν θα είχαν καταργηθεί επί της ουσίας οι κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αφού ακόμα και στους λίγους κλάδους όπου έχουν υπογραφεί, δίνονται στην εργοδοσία μια σειρά εργαλεία για τη μη εφαρμογή τους.

Το τι έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το αποδεικνύουν τα έργα της: Αντί να υιοθετήσει την πρόταση νόμου των 500 και πλέον συνδικάτων για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων με κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να «υιοθετήσει» τον νόμο Βρούτση (ΝΔ, 2012), που καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και ορίζει ως «ρυθμιστές» του κατώτατου μισθού αποκλειστικά τις εργοδοτικές οργανώσεις και τις κυβερνήσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται – όπως λέει η ηγεσία του – να δώσει «τη μητέρα όλων των μαχών». Αυτό που δεν λέει είναι ότι το «οπλοστάσιό» του στη μάχη είναι η υπερψήφιση δεκάδων αντιλαϊκών νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ το τελευταίο δίχρονο, η συμφωνία του με το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, που αποτελεί για τους λαούς μία νέα αλυσίδα, η στοίχιση πίσω από τον «εθνικό στόχο» της ανάκαμψης, που όμως για το λαό σημαίνει νέο γύρο απωλειών.

Ο λαός μας όμως δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου… Γι αυτό θα απομονώσει τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και θα απαντήσει στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται από όλες τις αστικές κυβερνήσεις διαχρονικά με αγώνες μαζικούς-λαϊκούς-ταξικούς.