Πάει καιρός που σ’ άφησα στο χθες, μα η πληγή είναι ανοιχτή, δεν λέει να κλείσει

Σαν κουρασμένος ναυαγός… μετράω σκιές, αλλά τις χάνω, όταν έρχεται η δύση.

Λόγια πικρά, μού καίνε την ψυχή, αρμενιστής δίχως κουπιά και δίχως ρότα.

Σκύψε και δες τα λάφυρα ξανά, να μ’ αγαπήσεις  πάλι όπως και πρώτα.

Μελαγχολία των καιρών με γυροφέρνει, ένα χασάπικο που άφησα στη μέση

Κράτα φωνάξω, μα κανείς δεν ξαποσταίνει στης τελευταίας κρίσης μου το φέσι.

Μην απελπίζεσαι ακούω μια φωνή, θα ‘ρθει και πάλι θα το δεις η ευτυχία,

Μα ‘γω μαγκώνομαι και κλαίω σαν τρελή, πάνω στης άεργης ζωής μου τα πτυχία!!!