Πάει καιρός που σ’ άφησα στο χθες, μα η πληγή είναι ανοιχτή, δεν λέει να κλείσει Σαν κουρασμένος ναυαγός… μετράω σκιές, αλλά τις χάνω, όταν έρχεται η δύση. Λόγια πικρά, μού καίνε την ψυχή, αρμενιστής δίχως κουπιά και δίχως ρότα. Σκύψε και δες τα λάφυρα ξανά, να μ’ αγαπήσεις πάλι όπως και πρώτα. Μελαγχολία των καιρών με γυροφέρνει, ένα χασάπικο που άφησα στη μέση Κράτα φωνάξω, μα κανείς δεν ξαποσταίνει στης τελευταίας κρίσης μου το φέσι. Μην…
Προδομένη πατρίδα από πατρίκιους τύραννους, τους πληβείους πατάς σαν σκουπίδια στην άμμο, κι όσους γέννησες δάσκαλους τους χλευάζεις, υψώνοντας τα κουρέλια, που έμειναν χάμω. Τι κι αν είπες, κι αν άκουσες, για εξεγέρσεις και μάγισσες, στεγνό βάζεις κι απόψε κοστούμι και σαν άλλοτε δίνεσαι στους αφέντες, προδίδεσαι , τρέχεις έντρομη μες στο λαγούμι. Η κραυγή μας σιωπή, κυβερνάει η φυγή, ένας κόσμος παράδεισος μοιρασμένος για δέκα, κράτησε με σφικτά, δως μου χίλια φιλιά, μη φερθείς και εσύ σαν…
