Πρόσωπα χαμογελαστά και χαρούμενα
με την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στα μάτια τους.
Τα καταφέραμε, σύντροφοι!
Χτίσαμε τη δική μας πολιτεία.
Την κόκκινη πολιτεία.

Κι αύριο, λέει,
θα βρούμε τις φόρμες,
να μιλήσουμε ανθρώπινα.
Για το ψωμί που λείπει,
τους συντρόφους που έφυγαν
και το μέλλον που σήκωσαν στις πλάτες τους, δίνοντάς μας τη σκυτάλη.

Να φιληθούμε και ν’ αγαπηθούμε
σα να ‘μαστε αδέρφια.
Αδέρφια μαζί με τη δύναμη της θέλησης, της συνειδητής.

Στις φάμπρικες και στις γειτονιές
και στα χωριά ανοίγουμε το δρόμο…
Με τον ιδρώτα και το αίμα μας!

Την καρδιά μας δίνουμε και την ψυχή μας,
όταν χρειάζεται,
για να ζωγραφίσουν τα πανιά μας του κόσμου τη ζωντάνια!
Για να τραγουδήσουμε στο ρυθμό της ζωής,
της αληθινής, την ίδια τη ζωή!
Για να γεννήσουν οι μανάδες, αφέντρες του πλούτου που παράγει η τάξη μας,
το νέο άνθρωπο.

Για όλα τούτα χτίζουμε τις πολιτείες μας.
Και καρτερούμε τη μέρα, που θα σηκωθεί ο ήλιος ο κατακόκκινος και θα αγκαλιάσει μια κουκίδα πάνω στη γη,
με ένα μεγάλο και επιβλητικό σαν τις ματιές μας, σφυροδρέπανο.

Για τούτη την ώρα της λευτεριάς ζούμε και αναπνέουμε!