Browsed by
Category: Διηγήματα

Η προβιά της… επιβίωσης!

Η προβιά της… επιβίωσης!

Δεν το ‘χε δα συνήθειο από παλιά να πίνει πέντε-έξι καφέδες, αλλά απ’ όταν έπιασε δουλειά στο σούπερ, της έγινε. Νόμιζε πως διαφορετικά δεν θ’ άντεχε να είναι στην «τσίτα», όσο κρατούσε η βάρδια της, με το «νέο» καθεστώς εργασίας που κυριαρχούσε. Ορθοστασία, αλλαγή πόστου ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες που μεγάλωναν όσο μειώνονταν το προσωπικό, ειδικά τα  ράφια που άδειαζαν  από τα εμπορεύματα στο πι και φι και την ανάγκαζαν να σηκώνει ατελείωτα βάρη αλλά κυρίως, η αφόρητη πίεση,…

Read More Read More

Αλληλεγγύη

Αλληλεγγύη

Στη μικρή και ασήμαντη ζωή της δεν κατάφερε και πολλά… μονάχα τούτο: Ταυτίστηκε με τα παιδιά της άνοιξης, που, αργά ή γρήγορα, θα ρθει για τους πολλούς, θέλουν- δεν θέλουν, οι λίγοι. Αρμένισε στις σκοτεινές πτυχές του ΕΙΝΑΙ της… Αμφισβήτησε για μια στιγμή, την πίστη στον Άνθρωπο και στην ανώτερη μορφή της ύλης: τη νόηση! Δεν παραιτήθηκε, απλώς συνέβη! Ένα συντριπτικό χτύπημα τη σημάδεψε βαθιά. Ίσως αύριο να δέσει η πληγή, ίσως να αιμορραγεί ως τον στερνό βρόχο του θανάτου……

Read More Read More

Το κλουβί και το περιστέρι

Το κλουβί και το περιστέρι

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου πάνω στη γη, ίσως και σε κάποιον άλλο πλανήτη. Βρίσκονταν ένα μεταλλικό κλουβί, θα λέγαμε εγκαταλελειμμένο κι έρημο στη μέση του πουθενά. Όχι! Το κλουβί δεν ήταν από μονοκόμματο σίδερο αλλά αποτελούνταν από πολλά πολλά λεπτές και μακριές βέργες που ενώνονταν με μαεστρία. Μέσα στο μεταλλικό κλουβί ήταν επιμελώς τοποθετημένες δύο πλαστικές στέκες  όπου φαντάζεται κάποιος εύκολα πως εκεί ίσως να καθόταν τα πουλάκια που φιλοξενούσε. Ακόμη είχε δύο πλαστικές θέσεις για τροφή και…

Read More Read More

Η ροδιά και ο …τεμπέλης κηπουρός

Η ροδιά και ο …τεμπέλης κηπουρός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ροδιά φυτεμένη στην άκρια ενός λαχανόκηπου. Και η ροδιά κάθε άνοιξη άνθιζε και έβγαζε τα κόκκινα άνθη της, κι έπειτα τα άνθη γίνονταν μικροί μικροί καρποί, που μεγάλωναν ολοένα, ώσπου έφτανε το καλοκαίρι και γίνονταν ρόδια. Στην αρχή πράσινα, καταπράσινα κι όσο μεγάλωναν άλλαζαν σιγά σιγά χρώμα και κιτρίνιζαν, ώσπου, κιτρiνοκκοκίνιζαν κι έδειχναν ότι είχαν ωριμάσει και ήταν πια έτοιμα για να τα κόψει ο κηπουρός. Όμως ο κηπουρός ήταν τεμπέλης! Κι αντί…

Read More Read More

Ένα ντεπόν!

Ένα ντεπόν!

Ξύπνησε αξημέρωτα. Από το βράδυ είχε πονοκέφαλο και νόμιζε η αφελης, πως αν κοιμηθεί,  θα της περάσει. Αμ δε! Όσο διάβαινε ο χρόνος, τόσο δυνάμωνε κι ο πονοκέφαλος της! Ήταν κι αυτή η παγωμάρα  του υπέρδιπλου κρεβατιού που είχε αγοράσει με τον «πρώην» της,  που της τριβέλιζε τα σωθικά. Όχι, δεν είχε μετανιώσει με την επιλογή της να τον βάλει στον «πάγο» μετά από τρία χρόνια σχέσης. Αλλά να, ήταν τα συναισθήματα που ένιωθε γι’ αυτόν κι ας μην τ’…

Read More Read More

Η Παναγία η Μοχιανή θα μας… σώσει!

Η Παναγία η Μοχιανή θα μας… σώσει!

«Να ‘ρθετε τη Δευτέρα στο χωριό γιατί θα φέρουνε την Παναγία τη Μοχιανή, που την είχε παραγγείλει ο Μητροπολίτης πριν πεθάνει, ζωή σε λόγου μας! Θα γίνει μεγάλη γιορτή!» είπε η κυρά Μαρίκα στην κόρη της, που ‘χε από χρόνια ξενιτευτεί στο Ηράκλειο. «Τι λες, βρε μάνα που θα ‘ρθω στο χωριό… και τη βενζίνη ποιος θα την πληρώσει; Ο παπάς η ή Παναγία; Ή νομίζεις ότι μου περισσεύουν;” είπε η Ελπίδα στη μάνα της κι εκείνη χωρίς να χάσει…

Read More Read More

Κρίση… στον κύβο!

Κρίση… στον κύβο!

Το απομεσήμερο, ο Κωστής κατέβαινε το σοκάκι δακρυσμένος αλλά τα γυαλιά ηλίου που φορούσε έκρυβαν τα μάτια του απ’ τους περαστικούς. Δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά ούτε επρόκειτο να ήταν η τελευταία που τα έβαζε με τη Ρηνιώ. Κι αυτή η επιμονή της να του ρίχνει το φταίξιμο για την ανεργία που τους τρύπαγε το στομάχι και προπάντων την ψυχή κι είχε διεισδύσει σα δαίμονας ανάμεσα στα στέφανά τους, τον είχε σακατέψει. Δεν ήταν μονάχα πως είχανε καιρό πολύ…

Read More Read More

Πα­ρά­ξε­νες μέρες

Πα­ρά­ξε­νες μέρες

Βαδίζω τη λεωφόρο μονάχος Ασφυκτιώ! Ψάχνω αέρα, ν’ ανασάνω λεύτερα, μα διάβασα πως τον πουλάνε στις αγορές και τα παζάρια. Αναζητώ το χάιδεμα απ’ το δροσερό βοριαδάκι μα ‘ναι λέει σήμερα ακριβό κι εγώ έχω μείνει ρέστος από καιρό. Σουρουπώνει μα απαγορεύεται αυστηρά η κίνησις. Η κίνησις και προπαντός η διαμαρτυρία! Τα κεφάλια μέσα! Ακούτε; Σιωπή! Κι είναι ετούτη η ώρα, που με κατακλύζει πιότερο ο φόβος. Σιωπηηηή!!! Τώρα αρχινάνε το χορό τους οι σκιές των πεινασμένων… των χορτάτων με…

Read More Read More