Ο κήπος του παραδείσου

Ο κήπος του παραδείσου

Κήπο θα φτιάξω μάτια μου, κήπο του παραδείσου,
τ’ αρώματά του να ρουφάς,
να βλέπεις τ’ άνθη, να σκορπάς,
της ευωδίας τη  χαρά,
μέσα απ’ τη ζωή σου!

Λάκκο θα φτιάξω της καρδιάς, βαθιά μέσα στο χώμα. 
Μπορεί να έφυγες μακριά,  
να μην εγνώρισες χαρά, 
μα σ’ αγαπώ ακόμα!!!

Γαρδένιες και ροδόδεντρα και λίγο πρασινάδα 
θα συντροφεύουν της ζωής,
ταξίδια μου ονειρικά,
τον κύκλο που ολοκλήρωσες
εις τη στερνή καντάδα!

Του κόσμου όλα τ’ αρώματα, μέσα, θα εγκλωβίσω.
Λίπασμα γίνε και τροφή
να βγουν λουλούδια κι αετοί,
γλυκά να τραγουδήσω.

Κοιμήσου εσύ και ξα μου εμέ, τσι αγάπης μας στερνέ ανθέ,
νανούρισμα σου κάνω.
Κι εσύ με βλέπεις, διαλεκτό,
νυφάδι στένω τσι ανθρωπιάς,
απόψε που σε χάνω.

Με δάκρυ και ανθόνερο θα σου τον εποτίζω. 
Στερνή μου γνώση, ζηλευτή!
Του ονείρου μου πραγματευτή,
ν' αναστηθείς, θα ελπίζω!!!
Comments are closed.