Αλήτης καιρός, τριγυρίζει στο φως,

δυο ανθρώποι που μείνανε μόνοι,

ψιθυρίζουν ζεστά, της ζωής τα γνωστά,

δεν φοβούνται, που έξω παγώνει.

Στης ζωής τη στροφή, όπως ήταν μαζί,

κουρέλιασαν χαρτιά και πτυχία,

σ’ ένα ολάνθιστο χτες, σ’ ένα κάδρο που θες,

να γνωρίσεις ξανά ευτυχία.

Όλο για αύριο λες, περπατούνε σκιές

και προσμένουν ελπίδα κι αγάπη,

που ναι τόσο μακριά, της χαράς το ξανά,

δεν μασάς και ανοίγεις το χάρτη.

Για το αύριο λες, σαν φυτίλι από χθες

και χαράζεις πορεία στ’ αστέρια,

Πνίγεις καθ’ ενοχή και ζητάς στις κραυγές,

να σε πιάσουνε γνώριμα χέρια.

Αφιερωμένο στο Νίκο